SAKRAMENTY
- miejsce zamieszkania – sakrament chrztu jest udzielany dzieciom, których rodzice
mieszkają na terenie naszej parafii (osoby spoza parafii, które z ważnych powodów
chciałyby ochrzcić dziecko w naszym kościele powinny przedstawić zgodę na chrzest
wydaną przez swoją parafię). - metryka urodzenia – przy zgłoszeniu wymagana jest metryka urodzenia dziecka
wydana przez USC. - zapewnienie o warunkach katolickiego wychowania – rodzice mają obowiązek
zapewnić dziecku pełne warunki wychowania katolickiego. - uczestniczenie w katechezie przedchrzcielnej
- rodzice chrzestni – dziecko powinno mieć jednego lub parę rodziców chrzestnych,
czyli osoby wyznaczone przez rodziców, które będą mogły uczestniczyć w pełni
w obrzędach chrztu oraz będą wspierać rodziców w staraniach o to, by ich dziecko
doszło do wyznawania wiary i wyrażało ją życiem.
- mieć ukończone 16 lat;
- być praktykującym katolikiem, który przyjął sakramenty wtajemniczenia
chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię; - prowadzić życie zgodne z wiarą /nie może być to osoba, która żyje w związku
niesakramentalnym/; - przedstawić zaświadczenie wydane przez parafię miejsca zamieszkania, że może pełnić
funkcję chrzestnego (osoby ochrzczone, należące do niekatolickiej wspólnoty
chrześcijańskiej mogą pełnić jedynie funkcję świadka chrztu obok chrzestnego
katolika).
Kościołowi zawsze zależało na przygotowaniu młodych ludzi do sakramentu małżeństwa i do życia w rodzinie. Wymagają tego szczególnie dzisiejsze czasy pełne zagrożeń dla życia małżeńskiego i rodzinnego. Owo przygotowanie jest procesem ciągłym i stopniowym, obejmuje trzy etapy: przygotowanie dalsze, bliższe i bezpośrednie.
Przygotowanie dalsze zaczyna się już w dzieciństwie i stanowi bardzo ważny etap wychowania do małżeństwa. Dokonuje się ono w rodzinie oraz na katechezie. Postawy rodzicielskie, pouczenie, metody wychowawcze i odnoszenie się rodziców do siebie jest dla dzieci wzorem późniejszych postaw żony i męża. Drugim etapem w drodze do małżeństwa jest przygotowanie bliższe, które powinno objąć młodzież od 17 roku życia. Prowadzone jest poprzez katechizację przed małżeńską, czyli na tzw. “kursach przedmałżeńskich”.
Etap trzeci to przygotowanie bezpośrednie do małżeństwa, czyli katecheza przedślubna, obejmująca narzeczonych, którzy mają zamiar w najbliższym czasie zawrzeć związek małżeński.
Kandydaci do małżeństwa powinni obowiązkowo zgłosić się w kancelarii parafialnej na 3 miesiące prze ślubem, aby spokojnie i rozważnie przeprowadzić przygotowanie do zawarcia małżeństwa. Przyszli małżonkowie zechcą przypomnieć sobie przed przybyciem do kancelarii parafialnej:
6 PRAWD WIARY,
7 SAKRAMENTÓW ŚW.,
10 PRZYKAZAŃ BOŻYCH,
OJCZE NASZ, WIERZĘ W BOGA
oraz podstawowe wiadomości o Jezusie Chrystusie.
- Świadectwo chrztu (dotyczy to tych, którzy są ochrzczeni poza parafią zamieszkania,
świadectwo jest ważne 6 miesięcy), - Świadectwo bierzmowania,
- Zaświadczenie z USC (w liczbie 3 egz.) o braku przeszkód z prawa cywilnego przy
zawieraniu sakramentu małżeństwa konkordatowego (ze skutkami cywilnymi), - Świadectwo ukończenia katechizacji w zakresie w zakresie szkoły podstawowej,
gimnazjum i średniej, - Zaświadczenie ukończenia katechezy przedmałżeńskiej (tzw. kurs przedmałżeński),
- Dowód osobisty w celu stwierdzenia tożsamości,
- Strona owdowiała (jeśli jest) akt zgonu współmałżonka.
- uczestniczyć w naukach przedślubnych w Poradni Rodzinnej,
- przystąpić do sakramentu pokuty (pierwszy raz po spisaniu protokołu przedślubnego
i drugi bezpośrednio przed ślubem), - przedstawić w kancelarii parafialnej zaświadczenie z Poradni Rodzinnej,
- dołączyć do protokołu świadectwo wygłoszenia zapowiedzi (jeśli jedno
z narzeczonych mieszka w innej parafii), z adnotacją o nieistnieniu przeszkód
małżeńskich, - złożyć ofiarę przeznaczoną na utrzymanie Kościoła oraz zakup rzeczy potrzebnych
do liturgii.
- kartki spowiedzi przedślubnej narzeczonych,
- dowody osobiste świadków,
- obrączki.
Szczególną okazją odnowienia się w łasce sakramentu małżeństwa przez udział w Eucharystii są jubileusze małżeńskie obchodzone w uroczysty sposób szczególnie po dwudziestupięciu i pięćdziesięciu latach życia w małżeństwie. Kościół w specjalnej liturgii składa Bogu dzięki za łaski otrzymane przez jubilatów oraz udziela im błogosławieństwa Bożego na dalsze lata wspólnego życia. Sprawujemy wówczas oddzielną Mszę św. połączoną z odnowieniem przyrzeczeń małżeńskich. Termin jubileuszu wybierają małżonkowie i ustalają go z duszpasterzem. Nie ma obowiązku obchodzenia jubileuszu dokładnie w rocznicę, w dzień zawarcia związku małżeńskiego.
Rocznice małżeńskie:
- 1 – papierowa
- 2 – bawełniana
- 3 – skórzana
- 4 – kwiatowa lub owocowa
- 5 – drewniana
- 6 – cukrowa
- 7 – wełniana
- 8 – spiżowa, brązowa lub blaszana
- 9 – gliniana lub generalska
- 10 – cynowa lub aluminiowa
- 11 – stalowa
- 12 – płócienna, jedwabna lub lniana
- 13 – koronkowa
- 14 – kości słoniowej
- 15 – kryształowa
- 20 – porcelanowa
- 25 – srebrna
- 30 – perłowa
- 35 – koralowa
- 40 – rubinowa
- 45 – szafirowa
- 50 – złota
- 55 – szmaragdowa lub platynowa
- 60 – diamentowa
- 65 – żelazna
- 70 – kamienna
- 75 – brylantowa
- Rachunek sumienia – przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej,
dobrze odprawionej spowiedzi. - Żal za grzechy – boleść duszy z powodu zranienia Boga – Najlepszego Ojca.
- Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu.
- Postanowienie poprawy – postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to dotyczy także naprawy wyrządzonego zła.
- Szczera spowiedź – wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem (Boga nigdy nie okłamię).
- Zadośćuczynienie – wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech.
Do sakramentu pokuty i pojednania w naszym kościele można przystąpić:
– przed każdą Mszą Świętą.
Sakrament chorych
Każda sytuacja życiowa człowieka, jeśli patrzy się na nią oczyma wiary, jest dla niego jakimś wezwaniem Bożym. Także i szczególnie trudna sytuacja, jaką jest choroba. Każda choroba przypomina nam, chrześcijanom, że nasze przebywanie na ziemi jest tylko czasowe. Nasza ojczyzna jest w niebie.
Choroba i cierpienie chrześcijanina mają wielkie znaczenie dla samego chorego jak i dla całego świata. W ochrzczonym żyje Chrystus, ochrzczony cierpi z Chrystusem i przez to przyczynia się do zbawienia własnego i całego świata. Zadaniem chorego jest, aby swoim przykładem napominał innych, by nie zapomnieli o sprawach istotnych i wartościach wyższych. Dopomaga mu w tym przyjęcie sakramentu namaszczenia, w którym do chorego przychodzi Chrystus Pan, Ten, który troszczy się o chorych, uzdrawia ich dusze i ciała; cierpiał dla nas, ludzi i zbawia nas prze ofiarę swoich cierpień.
Sakrament namaszczenia chorych udziela łaski Ducha Świętego, która podnosi zaufanie człowieka chorego do Boga, umacnia go w cierpieniach, pomaga mu do zbawienia, pomaga wrócić do zdrowia, jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia duszy, gładzi grzechy powszednie, a również ciężkie, jeśli przyjęcie sakramentu pojednania jest niemożliwe.
Przygotowanie mieszkania: stół nakryty białym obrusem, krzyż, świeca. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie także domownicy.
Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić w następujących przypadkach:
- jeśli jest poważna choroba
- osobom starszym wiekiem
- przed operacją medyczną
- nieprzytomnym lub psychicznie chorym, jeśli można przypuszczać, że w normalnych
warunkach życzyłyby sobie przyjęcia tego sakramentu.
Odrzućmy fałszywe myślenie i odczucia związane z Namaszczeniem Chorych.
Absolutnie nie można tego Sakramentu łączyć i kojarzyć ze śmiercią !
SAKRAMENT CHORYCH MOŻNA PRZYJĄĆ WIĘCEJ RAZY W CIĄGU ŻYCIA !
SAKRAMENTU TEGO NIE UDZIELA SIĘ ZMARŁYM!
Sakrament chorych udzielany jest w naszej parafii podczas odwiedzin z posługą sakramentalną w I piątek miesiąca, a w nagłych wypadkach – na wezwanie –
tel. 59 857 6960, 696433479.
Chorych zgłaszamy w biurze parafialnym bądź telefonicznie.
Chrzest jest pierwszym i najpotrzebniejszym sakramentem, który czyni nas dziećmi Bożymi i członkami Kościoła katolickiego. Ale sam chrzest nie wystarczy. Dziecko Boże powinno się rozwijać ku pełni dojrzałości. Sakramentem chrześcijańskiej dojrzałości jest bierzmowanie, w którym Chrystus udziela nam swojego Ducha Świętego. Chrześcijaninem jest się w takim stopniu, w jakim uczestniczy się w życiu Chrystusa, do prowadzenia którego człowiek jest namaszczony Duchem Świętym. Jest to Duch prawdy i miłości, Duch odwagi do dawania świadectwa, Duch odpowiedzialności za rozwój Kościoła, Duch obecności Chrystusa w świecie.
Bierzmowanie podobnie jak chrzest wyciska w duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć tylko raz życiu. Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony. Aby godnie przyjąć sakrament, należy być w stanie łaski uświęcającej, odpowiednio przygotowanym i zdolnym do świadomego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych. Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie krzyżmem świętym czoła ochrzczonego wraz z włożeniem ręki przez szafarza (biskupa) i słowami: „PRZYJMIJ ZNAMIĘ DARU DUCHA ŚWIĘTEGO”. Zaniedbanie przyjęcia tego sakramentu jest wielką stratą, utratą rozwoju do pełni, jaką zamierzył dla nas Bóg.
Świadkami bierzmowania z zasady powinni być rodzice chrzestni kandydata, a gdy jest to niemożliwe, wówczas inni wierzący, bierzmowani i praktykujący katolicy, ale nie rodzicie kandydata. W czasie obrzędów sakramentu świadek kładzie prawą dłoń na ramieniu kandydata na znak, że będzie go wspierał radą i czynem w życiu zgodnym z wyznawaną wiarą.
Przygotowanie młodzieży odbywa się podczas specjalnych katechez
urządzanych w parafii.